Noëlla JODOGNE

 

Née le 18 décembre 1957

9, rue Wérihet – 4690 Eben-Emael – Belgique

+32 4 286 38 91

E-mail Noëlla Jodogne

 

Le rappel.

 

Un grand père, de confession soufie, demandait

à l’un de ses nombreux petits fils s’il aimait se

rendre à la Médersa (école coranique). Oui, lui dit

l’enfant, j’y apprends beaucoup de choses

nouvelles.

Mais lorsque je prends la parole, les autres

enfants se moquent de moi et surtout, ils ne

m’écoutent pas !

Bien, dit le grand père, je vais te donner une

petite cloche, ce sera la vibration du « Bàtîn »

(le caché, l’invisible) et le son du rappel.

Le rappel, dit l’enfant, qu’est-ce que c’est ?

De quoi dois-je me rappeler ? Si je te le disais,

il n’y aurait pas de rappel ! En revanche, je peux

te dire comment il faut agir.

Tu vas emmener la clochette à la Médersa et

chaque fois que tu entendras une moquerie, une

insulte envers toi ou un autre, ou que tu seras

témoin d’une injustice, tu la feras tinter.

Pour qu’ils se rappellent !!!!

 

Les 6 tubes de ce carillon sont accordés selon

une Antique gamme pentatonique chinoise.

Leur mission est de nous rappeler l’essentiel.

Cette musique du vent, plus ou moins aléatoire,

un peu mélancolique, évoque les douceurs du

printemps, la chaleur des étés, l’enfant qui

s’endort dans les bras de sa mère,

les chants d’oiseaux, le souvenir des disparus,

la cloche du monastère, qui au flanc de la

montagne, appelle le pèlerin égaré dans les

brumes du soir.

En fait, les jours heureux ! Mais il nous rappelle

aussi la précarité de la vie, que toujours la Mort,

guette, et que demain nous ne serons peut-être

plus, qu’il faudra tout rendre. Et surtout la fragilité

de la paix, que beaucoup d’entre nous croient

définitivement acquise.

Prenez le temps d’écouter ces sonorités,

en toute conscience.

 

De herinnering.

 

Een soefi grootvader vroeg aan een van zijn

talrijke kleinzonen of hij graag naar de Medresse

(Koranschool) ging.

Ja, antwoorde zijn kleinkind, ik leer er veel nieuwe

dingen. Maar, als ik aan het woord ben, lachen de

andere kinderen me uit en luisteren niet naar me!

Goed, zegt de grootvader, ik geef je een belletje,

dat zal de trilling van “Bàtîn” zijn (het verborgene,

het onzichtbare) en de klank van de herinnering.

De herinnering, zegt het kind, wat is dat?

Waaraan moet ik mij herinneren? Als ik het je zeg,

zal het geen herinnering zijn!

Als compensatie, vertel ik je hoe je moet reageren.

Je neemt het belletje mee naar de Medresse en

elke keer als je een bespotting, een belediging

hoort naar jou toe of naar een ander, of als je

getuige bent van een onrecht, laat je het rinkelen.

Zodat ze het zich gaan herinneren!!!

 

De 6 buizen van dit klokkenspel zijn volgens een

Oude Chinese pentatonische toonladder gestemd.

Hun missie is om ons het essentieel te herinneren.

Deze muziek van wind, min of meer aleatorisch,

een beetje melancholiek, roept de tederheden van

de lente op, de zomerse warmte, het kind dat in

zijn moeders armen in slaap valt, het

vogelgezang, de verdwenen souvenirs, de

kloosterklok, die aan de bergflank, de in de

avondmist verdwaalde pelgrim leidt.

Eigenlijk, de gelukkige dagen!

Maar het herinnert ons ook aan de

levensinstabiliteit, waar de Dood altijd op de loer

ligt, en dat we er morgen misschien niet meer zijn,

dat men alles moet teruggeven.

En vooral de breekbaarheid van de vrede, die

velen onder ons denken voorgoed bereikt te

hebben.

Neem de tijd om, volledig bewust, naar zijn

klanken te luisteren.