Metamorphoses

Viviane CARLIER

 

Sculpteur

Née le 3 juillet 1945 à Bruxelles

Adresse : rue Kessels, 55 - 1030 Schaerbeek

Tél. : +32 / 733 65 72

 

Depuis environ 4 ans, et après un parcours « normal » de plasticienne (dessin, sculpture), je crée des « objets poétiques» au moyen de matériaux trouvés dans la nature (lianes, écorces, souches, pierre, coquillages, ...) et de déchets trouvés chez les ferrailleurs ou dans la rue.

Assise au milieu de ces objets, une espèce de hasard, de logique inconsciente, me pousse à associer certains matériaux avec d’autres. Aucune pensée consciente ne préside à ces associations. Le sens de cette démarche m’est apparue depuis peu : les objets récupérés dans la nature sont morts, mais d’une mort vivante. L’écorce de l’arbre mort s’en détache et retourne à la terre qu’elle fertilise.

Les objets - déchets de la société de consommation sont morts eux aussi, mais au lieu de fertiliser ils polluent et détruisent.

Mon action, mon travail plastique, en les associant, tente de neutraliser les effets négatifs, d’entraîner les déchets dans le cycle naturel de la vie et de la mort, là où la mort n’est pas la fin mais le début d’autre chose. Autrement dit, mes objets poétiques sont une espèce de rempart dérisoire contre la

destruction de la nature et ses corollaires : la violence, la guerre, l’horreur.

Des bulles dans l’océan du malheur. Rien qu’un peu d’oxygène...

 

Sedert ongeveer 4 jaar, en na een « normaal » parcours van plastische kunstenares (tekeningen, beeldhouwen), schep ik nu « poëtische voorwerpen » door middel van de materialen die ik vind in de natuur (lianen, boomschorsen, boomstronken, stenen, schelpen, ...) en van de afval die ik vind bij de schroothandelaars of in de straten. Gezeten te midden van al deze voorwerpen, is er een soort toeval,

een onbewuste logica, die me aanzet om zekere materialen met anderen te verenigen. Geen enkele bewuste gedachte begeleidt me bij deze verenigingen. De richting van deze houding is mij sinds kort verschenen : de terug gewonnen voorwerpen in de natuur zijn dood, maar een soort levende dood. De schors van een dode boom maakt zich los en keert terug naar de aarde die zij daardoor bemest. De afval voorwerpen van de consumptiemaatschappij zijn ook dood, maar in plaats van te bemesten vervuilen en vernietigen zij. Mijn handeling, mijn plastische werk, die ze verenigen, probeert de negatieve uitwerkingen te neutraliseren, en de afval in het natuurlijk levens en doodscyclus mee te nemen, daar waar de dood niet het einde maar het begin van iets anders is. Anders gezegd, mijn poëtische voorwerpen zijn een soort van onbeduidende muur tegen de natuurlijke vernietiging en zijn

uitvloeisels : het geweld, de oorlog en de gruwelijkheden. Bellen in de oceaan van het ongeluk.

Niets dan een beetje zuurstof...