Richard Flament et Zéno Flament

 

Né le 16 avril 1946 et né le 13 novembre 2000

Adresse : 318, rue Royale à 1210 Bruxelles - Belgique

Tél : + 32 / 2 218 53 48

E-mail: richard.flament@skynet.be

 

 

Dans le bois d’Eben-Ezer des pierres écoutent

 

La matière qui décide de vivre, de respirer, engendre la conscience, se découvre des formes nouvelles, révélant ses secrets, invente l’amour, …utilisant « la vie », les pensées, des supports intelligents.

L’être…, un espace sensible d’observation, voilà que je suis parce que c’est dis, en langage qui tente l’harmonie…, un renouveau multipliable à l’infini, aveugle aux limites soi.

Le soi transmetteur qui s’épuise et s’éteint, revenant à son point de départ inlassablement.

Ce silence apparent de la matière bourdonne en secret dans les songes les plus fous.

 

L’amorçage de l’un consume l’énergie de l’autre.

Que reste-t-il : une seule mémoire, un ultime cri perdu dans le vide sidéral, touchant la fragile membrane de mon insignifiance ?

Serait-ce une révolte au cœur de l’univers ?

Une aventure qui, n’ayant ni queue ni tête, étourdit encore !

Possible, mais pourtant… qu’est-ce que j’aurai aimé cela.

Aimé, …et tout quitté. Orphelin du soleil couchant, des fleurs aux couleurs envoûtantes, des parfums exotiques excitants, de tes yeux curieux qui ont enchanté, c’est là pour toi.

Ce ne sera donc qu’un mirage éphémère, bref et éternel.

Pour avoir connu l’humide chaud qui palpite et tressaille, le doux et tendre, l’heureux et le mélancolique, dans une image de pierraille écrite.

Nous, toi, moi de vie essoufflée, ta flamme balbutiante de passions insensées, contant les paysages éblouissants, glissant dans les fleuves bleus, humant les herbes fraîches avant de se hisser sur les blanches montagnes, au sommet ultime de l’agonie, pour crier : Merde, j’ai aimé ça.

 

Petite songe dans le bois d’Eben-Ezer, à l’ombre la Tour, dans un petit coin choisi parmi les autres, une fois toujours et à jamais.

 

 

In het bos van Eben-Ezer luisteren de stenen

 

De materie die beslist te leven, te ademen, verwekt het bewustzijn, ontdekt zichzelf in nieuwe vormen, openbaart zijn geheimen, vindt de liefde uit, maakt gebruik van “het leven”, de gedachten, intelligente dragers.

Het wezen…, een gevoelige ruimte voor observatie, ziehier dat ik ben want het is gezegd, in een taal die naar de harmonie tracht…, een oneindig vermenigvuldigbare opleving, blind voor zijn eigen grenzen.

De zichzelf overbrenger die zich uitput en dooft, terugkerend naar zijn beginpunt, onvermoeibaar.

Deze duidelijke stilte van de materie gonst stiekem in de meest zotte dromen.

 

Het beginnen van het ene consumeert de energie van het andere.

Wat blijft er over: één enkele herinnering, een ultieme schreeuw verloren in de siderische leegte, dat raakt aan het fragiele membraan van mijn onbeduidendheid?

Zal het een opstand zijn in het centrum van het universum?

Een avontuur, dat kop noch staart heeft, maar versuft!

Mogelijk, maar toch… wat zou ik dat graag gezien hebben.

Liefgehad, …en alles achterlaten.

Wees van de ondergaande zon, van de bloemen in onweerstaanbare kleuren, van de opwindende exotische geuren, van jouw nieuwsgierige ogen die betoverd hebben, het is daar voor jou.

Het zal dus een voorbijgaande fata morgana zijn, kort en eeuwig.

Om het warme vochtige gekend te hebben dat heftig bonst en huivert, het zachte en tedere, de gelukkige en de melancholieke, in een beschreven stenen afbeelding.

Wij, jij, ik, ademloze levens, jouw stamelende vlam van waanzinnige passies, vertellend over de verblindende landschappen, glijdend in de blauwe stromen, de verse kruiden opsnuivend vooraleer zich op de witte bergen te hijsen, op de ultieme top van de agonie, om te schreeuwen: Verdorie, ik heb dat liefgehad.

 

Een kleine droom in het bos van Eben-Ezer, in de schaduw van de Toren, in een klein hoekje uitgekozen tussen vele anderen, voor eens en voor altijd.